1923 yılının 10 Kasım’ında Japonya’nın Odate şehrinde bir çiftlikte diğer yedi kardeşiyle birlikte doğdu. Daha bir yaşına basmadan Tokyo Üniversitesi Ziraat Fakültesi’nde ders veren Profesör Ueno tarafından sahiplenildi. Japonca’da “çöpteki sekiz numaralı prens” anlamına gelen “Hachi-ko” ismi verildi.

Profesör Ueno ve Hachiko kısa sürede güzel bir dostluk kurdular. Hachiko’nun en büyük zevki gün boyunca hasretle beklediği sahibini akşam iş dönüşü Shibuya Tren İstasyonu’nda karşılamaktı. Trenden inen kalabalık yolcular arasında daha onu görmeden kokusundan tanırdı. Yanına yaklaştığında hafif bir havlamayla merhaba der kuyruğunu sallardı, sevinçle. Sahibinin, onun altın sarısı tüylerini oksayışı güven verirdi Hachiko’ya. Sonra birlikte eve dönerlerdi, bazen konuşarak bazen sessizce. Bir yıl boyunca kar, fırtına, yağmur çamur demeden bu rituel kesintisiz devam etti.

Yine bir akşam üstü, her zamanki gibi Tokyo treni istasyona geldiğinde, Hachiko dakikalar öncesinden yerini almıştı bile. Fakat tren istasyonu terk ettiği halde içinden Profesör inmemişti. Trenin bundan sonraki gelişlerinde de inmeyecekti. Çünkü üniversitede geçirdiği bir kalp krizi sonucu hayata veda etmişti aniden. Bu garip durumu Hachiko bir türlü anlayamadı ama her gün aynı saatte istasyonun önüne gidip sahibini beklemeye devam etti, umutla. Çevredekiler ve yolcular onu daha önce istasyonda Profesör’le birlikte gördüklerinden tanıyorlardı. İçleri burkularak, umutla bekleyen bu sadık dosta yiyecek verdiler.

Onun bu durumu Ueno’nun üniversiteden öğrencilerinden birinin dikkatini çekmişti. Konu hakkında yazdığı makalelerden birinin Tokyo’nun en çok satan gazetelerinden Asahi Shimbun’da yayınlanması, Hachiko’ya ülke çapında bir ün kazandırdı, onu sadakatin sembolü haline getirdi. 1934’ün Nisan’ında ülkenin tanınmış sanatçılarından birinin yaptığı heykeli, sahibini on yıl boyunca aralıksız beklediği istasyonun önüne dikildi. Hatta açılış töreninde Hachiko da hazır bulundu.

Bir yıl sonra, Mart’ın 8’inde Hachiko’nun sahibini bekleyişi sona erdi. Cansız bedenini şehrin arka sokaklarında bulmuşlardı.

İkinci Dünya Savaşı yıllarında yerle bir olan Japonya gibi onun heykeli de zarar gördü. Ancak savaş sonrası ülkenin yeniden yapılandırılma çalışmaları kapsamında, 1948’de heykelin ölen orjinal sanatçısının oğlu heykeltraş Takeshi Ando’ya yenisi yaptırtıldı ve aynı yere yerleştirildi. İstasyonun ona yakın kapısının adına da Hachiko Çıkışı adı verildi. Trenle gelen dostlarını ve sevgililerini bekleyenlerin en önemli buluşma noktası olmuştu bu yer. Hachiko hakkında bir çok kitap yazıldı, geçen yıllarda Richard Gere’in de rol aldığı filmler çekildi. Bugün, her yıl 8 Nisan’da yüzlerce hayvansever, heykelinin önünde anısına törenler yapıyor.

Hachiko’nun ruhunun diğer dünyada Profesor Ueno’ya kavuşup kavuşmadığını bilemiyoruz. Fakat heykeli bir sadakat anıtı olarak Sibuya İstasyonu’nun önünde sahibini beklemeye devam ediyor…