Dün gece yarısı eve gelirken, kaldırımda aniden karşılaştık. Dört beş metre ötemde durdu. Sokak lambalarının ışıklarıyla parlayan doğal maskesinin ardındaki gözleriyle karşılıklı bir süre bakıştık. Sonra kenara çekildim, yoluna devam etti, sessizce. Kendisini takip edip etmediğimden emin olmak için arada bir geri dönüp bana baktı. Evet, takip ettim. Karşı kaldırıma geçip bir evin önüne parketmiş arabalardan birinin altına girdi. Sonra oradan çıkıp bir hırsız gibi gecenin karanlığında kayboldu, rakun. Asıl hırsız olan biz, insanlardık aslında… Onlar nesiller boyunca hep buradaydı. Başka yerden gelip yaşam alanlarına evlerimizi, bahçelerimizi, yollarımızı yapan bizlerdik. Gizlendikleri yerden ancak geceleri çıkıp yiyecek arıyabiliyorlardı, her şeye rağmen yaşamak ve tükenen nesillerini devam ettirebilmek için…(NY