Saat 4, uyku tutmadı. Dışarı çıktım. İncecik, çekingen bir kar yağıyor geceye. Yolda sadece ben varım, belki bir de kartopu oynayan inler ve cinler. “Her zamanki gibi mi?” diye soruyor, Dunkin Donuts’taki Bangladeşli satıcı. “Evet” diyorum “İki de çift kat çikolatalı kek”. “Artık üretmiyoruz” diyor. “Nedeen?” diye soruyorum çok üzülmüş gibi yaparak, “benim en sevdiğim kekti o!”. “Ona yakın şundan var” diyor. “Tamam, iki tane ver onlardan. Şirkete özel mektup yazacağım çift kat çikolatalı kek için. Yoksa en iyi müşterisini kaybedeceker” diyorum, gülüyor parayı alırken. Kahve, çift kat çikolatalı keke benzeyen donutlar ve ben eve doğru yürüyoruz, kar üstündeki ayak izlerimi tersten takip ederek. “Gece yarısı bile insanın konuşacak birilerinin olması ne güzel” diyorum kendi kendime. “Evet” diyor cinlerden biri, duymadığımı sanarak… (NY)